Chłopak, zainteresowany warsztatami z pleneru, napisał do mnie kiedyś tak: „… a jaka będzie pozować para?
zawodowcy czy drewniani amatorzy? jeśli ci drudzy, to jadę!”

Ta rezolutna interpelacja przywiodła mnie do poważnej refleksji dotyczącej naszego myślenia o sesjach. Bo ja jednak upieram się, że sztywnych par jest nie więcej niż 20%. A jaki jest procent sztywnych.. fotografów? 70? 80? No właśnie..

Skupię się na prakseologii pracy, na niuansach związanych z realnym przekładaniem wiedzy fotograficznej, na sposób w jaki wybieramy, obserwujemy i egzekwujemy sytuacje.

Na selekcji, na edycji. Na momencie, kadrze, kompozycji, poetyce obrazu. Na sprzęcie, świetle, przysłonie, ogniskowej. I na czułości, każdej.

Na rynku, na ofercie, na obróbce: od a do z.
Na kliencie.
Ale przede wszystkim na NAS SAMYCH.

Pozują amatorzy i to zwykle tacy, których wcześniej albo nie widziałem na oczy, albo nigdy nie fotografowałem. Bez stylizowanych anturaży. Po prostu: my i oni.

Ale chciałbym, żeby to nie były zajęcia wyłącznie o parach. Też, ale nie głównie.
Chcę, żeby to były zajęcia o nas, o fotografach – o tym co chcemy robić, co umiemy i jaki mamy pomysł na siebie w plenerze. Na siebie.

Chciałbym, żeby to były zajęcia o relacjach. Ale nie tych na Instagramie.

O komunikacji.

O ciele, jako głównym narzędziu do wyrażania ekspresji.

O narzędziach pozwalających widzieć lepiej, czyli jakich obiektywów potrzebujemy. To kluczowe!

O zdjęciach intrygujących i intensywnych.

O tym co i jak możemy wydobyć z ludzi, żeby „przytulanie” i „magnesy w czołach” nie były głównym leitmotivem naszych działań.

O niepozowaniu w pozowaniu.

O lekkości I POETYCE.

O charyzmie i schemacie na brak schematów.

O czytaniu światła i próbie zrozumienia, ze zaprzeczeniem dobrego światła nie jest światło brzydkie, ale jego brak

I o tym, żeby ta bezradna odpowiedź na nieśmiertelne pytanie „co mamy teraz robić?”, brzmiąca: „weźcie się jakoś przytulcie”, zniknęła z naszego słownika.

Zajęcia podzieliłem na 2 bloki.

1. Teoria i teorie, wprowadzenie i rozwinięcia.

Chciałbym na tym etapie przedstawić moje koncepcje na realizacje sesji; omówić charakter zdjęć, których poszukuję, oraz powiedzieć o tym, gdzie szukam i znajduję inspiracje. W tle zdjęcia, które cenię szczególnie i geneza ich powstania. Chciałbym również omówić narzędzia, których używam w plenerze
a także określić główne zabiegi fotograficzne i komunikacyjne, jakie stosuję. W tej części nie będziemy fotografować, ale uważam, że to etap równie ważny jak część praktyczna.

2. Praktyka. Między pozowaniem a spontanicznością. Sesja plenerowa z parą.

Ruszamy na sesję. Tu chciałbym pokazać to, co uważam za esencję – formułę komunikacji z ludźmi, których fotografuję. Sposoby na godzenie intensywności pracy i moich oczekiwań z brakiem doświadczenia fotografowanych ludzi; jak wychwytywać naturalne gesty i budować na nich większe sceny. Jak pomóc ludziom dać się dobrze i ciekawie sfotografować i jak pomóc sobie uniknąć powtarzalności i gry na pozach.

Jak poszukiwać źródeł światła. Jak improwizować i realizować plan.

Tę część podzieliłem na 2 etapy:

• – część wstępna, pokazowa
• – aktywna praca z aparatami

CENA: 1800pln